Het belangrijkste van deze uitgave van Delano-CD's is voor veel mensen ongetwijfeld
het op CD bereikbaar maken van het ijzer- ijzer- en ijzersterke nummer 'You might as well live'.
De simpele maar o-zo doeltreffende akkoordenreeks en zanglijn zijn geschreven door
zanger-bassist Maarten van de Graaf.
De tekst, een gedicht over overleven, is van dichter Dorothy Parker, geschreven in de jaren twintig van de vorige eeuw.
Maarten van de Graaf, gitarist Frank Bergman en drummer Reno de Bruin zetten het liedje neer als een gebouw.
En aan dit gebouw is dan nog meegemetseld door Frits van Mourik en John Havermans, die produceerde en opnamen op
vier sporen.
Al is het een schande, dat dit nummer nooit een gigantische hit is geworden, er is nog hoop: 'You might as well
live' is één van de meest gecoverde liedjes binnen 't Slachthuis.
En, het is ook nooit goed, met dit hele verhaal doen we natuurlijk de rèst van deze tiende Delano-CD weer
verschrikkelijk te kort....! Luister bijvoorbeeld eens naar de live-nummers, opgenomen tijdens New Pop in 1981....!
Plestic Man trok begin jaren tachtig de lijn Goof - Dustbin - Slaughterhause Five door. De bandleden van
Plestic Man hebben allemaal in één van deze bands gezeten, sommigen zelfs in allemaal.
De band bestond in eerste instantie uit: Frank Bergman,
gitaar en zang, Jan van Velzen: bas en zang, Rien Schaap: gitaar en Reno de Bruin: drums.
In deze bezetting wordt de eerste demo, ''Party Poppers by Plestic Man'' in de studio opgenomen.
een demo die stond als een huis. Een kruising tussen Maximum Rythm 'n' Blues en heuse Pop.
Een leuk maar onzinnig weetje is dat de
hieronder getoonde uitgave Delano 1, op cassette is uitgepracht als FTC1, op het vermaarde Foppytrotsk-label...
Als Rien Schaap vertrekt en Maarten van de Graaf, gitaar en zang, in de band komt
en tussendoor ook nog Nils Mekel heel kort dwarsfluit en iets van toetsen
speelt bij Plestic Man, worden de bakens verzet en nieuwe bronnen aangeboord. Een opnameproject in
STROEF, de STichting Rotterdamse OEFenruimte, aan de Boompjeskade in Rotterdam, dient zich aan...
De band bestaat tijdens deze opnames in 1986
uit Frank Bergman, Jan van Velzen en Maarten van de Graaf.
Reno de bruin drumt als het zo uit komt en zijn vervanger bij repetities en enkele optredens
is Vozels-drummer Nils Mekel. Op de ''Black Wire'' echter, doet Frank al het drumwerk.
De opnames zijn gemaakt op stereorecorders. Terwijl de ene recorder eerder opgenomen partijen afspeelt,
neemt een andere recorder op terwijl nieuwe partijen met de eerdere opnames worden meegespeeld of
gezongen...
Een opname techniek die heel simpel líjkt, maar in de praktijk een hoog
''boldly go where no man has gone before'' gehalte heeft.
Het resultaat van deze opnamesessies, voluit ''Watch out for the Black Wire''
is garage-maximum-rhythm & Blues.
Elf covers en drie eigen liedjes staan op dit complete album.
Als bonustrack bovendien een live-versie van
''You might as well live'', dat ooit door Maarten op een gedicht van Dorothy Parker geschreven is voor S5, die
het ook op single liet persen. Hier wordt ''You might as well live'' door
Plestic Man neergezet. Meer recent is het door zowel Smurfbrain als HetKees opgenomen... Dat moet wel een goed
liedje zijn...
Juni 2005 was de re-release van de ''Black Wire'' van Plestic Men.
Deze Delano 8-CD is trouwens eerder uitgebracht als ftc002 cassette-tape.
Smurfbrain is een soort van voortzetting van de Vozels. In eerste instantie met Frank Bergman op Gitaar,
Maarten van de Graaf zang, Ronald van Oudheusden op bas en Nils Mekel op drums.
Op een ontbrekende Bram Keyzer na
is dit de line-up van de Vozels. De muziek heeft echter bar weinig te maken met de punk/post-punk van deze
begin jaren-80 band.
Live op het huwelijk van een Smurfbrain...
De feel van Smurfbrain is veel meer Rhythm 'n' Blues. Als Ronald de band verlaat om zich in Denemarken te vestigen,
wordt hij vervangen door Tom Bergman, ex-Goof en ex-Dustbin bassist.
v.l.n.r: Nils, Tom, Tom en Frank, Frank en Maarten.
Als je deze Smurfbrain-at-the-wedding thumbnails aanklikt, krijg je een grotere afbeelding.
Na enige omzwervingen komt Smurfbrain in 't Slachthuis terecht. In de studio van 't Slachthuis wordt de CD ''Mi
Casa Su Casa'' opgenomen. Hierop staat o.a. een uitvoering van de oude single van S5, ''You might as well live''.
Een tweede CD wordt live opgenomen tijdens de presentatie van ''Casa''. Met gastmuzikanten Jacq de Haas op percussie en
René Westerveld op toetsen wordt de ''Casa'' intergraal nagespeeld. Deze live CD krijgt de toepasselijke naam ''Casa Live''.
Door buiten-Smurfbrainelijke muzikale beslommeringen, staat Smurfbrain anno-nu op een laag pitje, maar heeft nog wel
een eigen internetpagina...
HetKees is op deze elfde Delano-CD live te horen.
Want op het feestje voor het 25 jarig bestaan van Muziekkollektief 't Slachthuis
was naast Radio Rijnmond-reporter Roland Vonk ook Delano aanwezig, voor het vastleggen van de muziek van de band HetKees,
voor de gelegenheid omgedoopt tot ''FeesKees''.
De basis van de feestband bestond uit zanger Jago Vis, Eric Prenger en Nils Mekel op gitaar, Jacqueline de Haas op basgitaar
en Frank Bergman op drums
Vele nummers werden mee-uitgevoerd door gastmuzikanten.
Jolie Hakkert zong en speelde gitaar bij de cover 'Silver Machine', Maarten van de Graaf zong onder andere zijn
'You might as well Live' en Jan van Velzen zong zijn twee classics 'Baby, you're driving me Crazy' en 'Life is Great'.
Ook Jan van 't Hof deed een duit in het zakje met zijn uitvoering van de cover 'Condition' en zijn eigen wereldcompositie
'Wild Nights'. Dit laatste liedje werd bovendien gezongen door Rens Steenbergen.
Last-but-not-least was er bij het grootste gedeelte van de nummers
en bij het spelen van de S5 klassieker 'Héé, daar heb je de M.E.' in het bijzonder,
de contributie op gitaar door Jesse Keijzer en op zang door Hank de Groot.
Deze Delano-CD is een mooi document over een mooi feest van een mooie vereniging.
The Sons of the Y.C., het vervolg op de Yompin' Cockroaches, was op meerdere manieren verbonden
aan 't Slachthuis.
Door drummer Frank Bergman, al vaker aktief in 't Slachthuis, maar ook door een reeks optredens
samen met Slachthuisband de Ramjets.
Van links naar rechts: de Sons of the Yomping Cockroaches.
De Sons of the Y.C.-maatjes van de Ramjets.
Samen speelden zij veelvuldig, op the Night of the Nutrock.
Links een héél vroeg optreden van de band, rechts een promotiefoto.
Als je deze thumbnails aanklikt, krijg je een grotere afbeelding.
Maakten de Ramjets Pret-a-Billy, de Y.C. maakten muziek die uitermate
Rock en Roll was, en zich graag in het hoekje van de Psychobilly liet drukken.
Samen met Drs. Veldthuyzen,
alter ego van Jan van Velzen, verzorgden de twee bands de ''Night of the Nutrock'',
waar live door de Ramjets en de Sons of the Y.C. en tussen de bedrijven door van de plaat door diskjockey Veldthuyzen,
de hele avond Rock 'n' Roll te horen was.
The Sons of the Y.C. bestonden uit: Ron (Huisman) Roteb op zang en gitaar, Ronald (Branie) van Oudheusden op basgitaar
en eerder genoemde Frank (Delano) Bergman op drums.
Van sommige bands verbaasd het je dat ze niet doorbreken.
Dit is er zo één.
